Aanbevolen

The Last Psychiatrist. Errug goed.

The State of the Art.

De depressie-epidemie uitgelezen en nog eens teruggebladerd in Psychiaters te Koop. Zie ook het stuk van Vandereycken in het Tijdschrift voor Psychiatrie en de rabiate reactie van Koerselman. Ik krijg dezelfde gevoelens die ik ook had toen ik voor het eerst boeken als What Uncle Sam Really Wants van Noam Chomsky las: is het echt zo erg? Draait het echt zoveel om geld en macht? Tegelijk vraag ik me af het effect op mijn vakbroeders en -zussen zal zijn, als ze deze boeken lezen. Zou men er achter staan of worden ze als alarmistisch, onwetenschappelijk of zelf als conspiracy theories afgedaan? Ik kijk nog eens de GGZ Richtlijnen door. Hele rijen deskundigen zijn erbij betrokken. Staat niks bij over hun commerciële banden. Maar die richtlijnen zijn wel de zogenaamde state of the art. Dit is inderdaad dus de staat waarin we leven: individualisme en atomisme wordt gepusht door de dwang van het DBC-systeem, de DSM wordt nóg sterker gereïficeerd door de koppeling aan zorgprogramma's, richtlijnen worden dwingender opgelegd waarvan ik niet kan beoordelen in welke mate deze onder invloed van commerciële belangen tot stand zijn gekomen. Een neoliberaal mensbeeld wordt me door de strot geduwd, en ik mag me als koopman op gaan stellen. Dit lezende schaam ik me minder voor mijn vlucht weg van PsyQ. Dat mooie jasje past mij slecht. Liever morsig, maar zo onafhankelijk mogelijk.

Time for a change

Na enig speurwerk heb ik besloten om de benen te nemen voor PsyQ. Uit schaamte voor deze laffe keuze ben ik hier stil geweest. Tja. Al lezend in het prima boekje van Trudy Dehue en luisterend naar haar interview voor Argos, werd ik gerustgesteld: het kan nog veel erger met de immoraliteit in de psychiatrie. Dat is ook het voordeel als je wetenschapper bent, dat je je niet voor je mores hoeft te verantwoorden, slechts voor je methoden.