Events, dear boy, events

Het citaat is van Harold Wilson, ooit premier in GB in de jaren zeventig, over waar je over kunt struikelen als politicus en wat je loopbaan bepaalt. Zelfs een premier is tot op zekere hoogte gevangene van het lot. Sommige dingen schrijden voort met een ijzeren logica en ritme. Asimov schreef in het Foundation trilogy over psychohistory: hoewel het onmogelijk is om individueel gedrag over tijd te voorspellen, wordt het makkelijker naarmate de groep groter wordt war je voorspellingen over doet. Voor de fun hier dan de Eindejaarsvoorspelling: een paar GGZ-instellingen gaan over de kop en komen onder een PsyQ-achtige beheer. De budgetten worden verder teruggeschroefd. Calculerende psychiaters maken gebruik van hun relatieve schaarste door steeds meer flexibele contracten aan te gaan. Hun kwantitatieve aandeel in de zorg, dat al aardig is afgenomen, neemt nog verder af. Ook de instroom nieuwe psychiaters neemt af. De komst van de nurse practitioner en voorschrijfbevoegdheid voor psychologen betekenen een verdere nagel in de doodskist van de psychiaters, wier werk steeds meer administratief/superviserend van aard wordt. Tot de eerste GGZ-instelling zich op de markt begeeft met een goedkope no-shrink optie. Verzekeraars zijn enthousiast, mits deze instellingen kwaliteitswaarborgen leveren. In 2012 wordt het aantal opleidingsplaatsen noodgedwongen met 30% verlaagd. De psychiaters die dan nog in loondienst werken doen maximaal 30% van hun tijd patiëntenzorg. Vrijgevestigde psychiaters komen in het geweer, vruchteloos, tegen de door de zorgverzekeraars opgelegde lagere tarieven voor psychotherapie.
De overheid vindt de marktwerking in de zorg een succes, en het nieuwe kabinet besluit de mogelijkheden tot liberalisatie in de GGZ verder te stimuleren. Klink is intussen vertrokken uit de Tweede Kamer, en volgt Hans Wiegel op als voorzitter van Zorgverzekeraars Nederland.
Wedden?

Aanbevolen

The Last Psychiatrist. Errug goed.

The State of the Art.

De depressie-epidemie uitgelezen en nog eens teruggebladerd in Psychiaters te Koop. Zie ook het stuk van Vandereycken in het Tijdschrift voor Psychiatrie en de rabiate reactie van Koerselman. Ik krijg dezelfde gevoelens die ik ook had toen ik voor het eerst boeken als What Uncle Sam Really Wants van Noam Chomsky las: is het echt zo erg? Draait het echt zoveel om geld en macht? Tegelijk vraag ik me af het effect op mijn vakbroeders en -zussen zal zijn, als ze deze boeken lezen. Zou men er achter staan of worden ze als alarmistisch, onwetenschappelijk of zelf als conspiracy theories afgedaan? Ik kijk nog eens de GGZ Richtlijnen door. Hele rijen deskundigen zijn erbij betrokken. Staat niks bij over hun commerciële banden. Maar die richtlijnen zijn wel de zogenaamde state of the art. Dit is inderdaad dus de staat waarin we leven: individualisme en atomisme wordt gepusht door de dwang van het DBC-systeem, de DSM wordt nóg sterker gereïficeerd door de koppeling aan zorgprogramma's, richtlijnen worden dwingender opgelegd waarvan ik niet kan beoordelen in welke mate deze onder invloed van commerciële belangen tot stand zijn gekomen. Een neoliberaal mensbeeld wordt me door de strot geduwd, en ik mag me als koopman op gaan stellen. Dit lezende schaam ik me minder voor mijn vlucht weg van PsyQ. Dat mooie jasje past mij slecht. Liever morsig, maar zo onafhankelijk mogelijk.

Time for a change

Na enig speurwerk heb ik besloten om de benen te nemen voor PsyQ. Uit schaamte voor deze laffe keuze ben ik hier stil geweest. Tja. Al lezend in het prima boekje van Trudy Dehue en luisterend naar haar interview voor Argos, werd ik gerustgesteld: het kan nog veel erger met de immoraliteit in de psychiatrie. Dat is ook het voordeel als je wetenschapper bent, dat je je niet voor je mores hoeft te verantwoorden, slechts voor je methoden.

Soms voel ik me net een lustobject

Was het maar waar. Maar er wordt wel hard getrokken aan yours truly, want bij de gesloten afdeling vertrekken 2 shrinks. Time for a change? Een verandering is in dit geval misschien juist de conservatieve keuze: kiezen voor een bedrijf die ik ken en die mij kent, ipv het (nu nog) gezichtsloze PsyQ, wat vooralsnog een vrij negatieve pers krijgt.
Vet moeilijk, zou Jesse zeggen.

Borrelen

Tjonge, nou heeft PsyQ op zijn flikker gehad van de paar riaggs die nog bestaan. Pittig spits briefje van de riaggs, snel ook! De respons bij PsyQ staat ook al bij de nieuwsberichten. Geen excuses aan de riagg natuurlijk, dat zou tuttig zijn.
Het zijn tijden met een hoge ethische dichtheid. Wat te doen? Waar te beginnen? Sarcasme en ironie even terzijde: eerst de analyse, dan de moraal. Allereerst: er zijn grenzen aan de professionele autonomie. Waar die liggen is historisch en politiek bepaald. Factoren als achterban, monopolisme, eenduidigheid lijken me onafhankelijke peilers onder de autonomie van de professie. Aan de andere kant: de politieke wind waait nu duidelijk richting beheersing, controle, en rationalisering. Daar is al aardig wat over geschreven, maar het beleid verandert er niets door. Naar mijn idee is de kans klein dat het volgende kabinet linkser zal zijn dan deze, eerder rechtser, dus deze tendens zal op landelijk niveau niet veranderen, de inspanningen van de SP ten spijt. Hoe zit het met de beroepsgroep? In elk geval is er veel actie op het gebied van de nijpende problemen in de financiering van vooral vrijgevestigden, gelukkig maar, maar velen zijn voor transparantie, whatever that means. Van het 'maatschappelijk middenveld' heb ik geen idee. En van de cliëntenbond ook niet. Tot zover 'het land'.
Lokaal wordt het dus PsyQ. Hoewel het format daarvan bekend is, is de uitwerking hier nog onduidelijk. Zeker gezien het feit dat de huidige lokatie een patiëntengroep vertegenwoordigt die waarschijnlijk 'zwaarder' is dan de populaties van PsyQ elders, zal de vraag worden wat dit samengaan of opgaan betekent. We zullen in elk geval opgaan in zorgprogramma's, zoveel is zeker. Voor veel van mijn collega's zal dit misschien geen probleem zijn, maar ik vind toevallig dat er veel nadelen aan zorgprogramma's kleven, en ik heb ook nog nergens bewijs gezien dat de zorg daar beter van wordt. Ik riskeer hiermee mogelijk diskwalificatie als serieuze gesprekspartner, en ik laat me graag corrigeren, maar sommige veronderstellingen zijn zo breed gedeeld dat ze niet meer als aannames worden gezien, mag ik dan in elk geval twijfelen? En mocht ik nou gelijk hebben, en er is geen bewijs voor betere resultaten of iets anders positiefs, mag of moet ik dan mijn professionele autonomie inschakelen en een grens trekken? Dezelfde vraag geldt mutatis mutandis voor een mogelijk ruimere scala aan veranderingen binnen het professioneel handelen: tijdsgebondenheid, de persoonlijke vrijheid binnen of buiten richtlijnen te handelen, de mogelijkheid tot pluralistisch werken, etc.
Ik las laatst ergens dat globalisering leidt tot een informatiecrisis: er zijn teveel factoren, er is teveel data, om het geheel te overzien en een juiste keuze te maken. Iedereen is veroordeeld tot borrelpraat. Afijn zo voel ik me nu. Ik hou me aanbevolen voor een kaarslicht die het dwaallicht kan vervangen. Nou vooruit, ik neem er nog eentje, wie weet helpt het.

De Kogel en de Kerk

Reeds één week ruim is de fusie oud! Eenieder heeft ter gelegenheid een handdoek cadeau gekregen. We zijn nu onderdeel van de grootste GGZ-instelling van Nederland, dus wij voelen ons net zo blij als de muis die met de olifant getrouwd is (tip: neem een waterbed anders plet ze je als ze zich omdraait 's nachts), of, als Dirk van Dirk en Desiree Twee Keer Bellen. Er is een mits: een deel van de club gaat naar een 'ketenbedrijf' (van Dale: "Een bedrijf die ketens maakt.") en een deel gaat op in PsyQ, oftewel EasySane (tm), QuickeeFreud (tm), Wal-Mind (tm) of nog een andere geinig etiketje (stuur uw suggestie en win een handdoek!).
Na een paar maanden gevuld met wat ik alleen kan omschrijven als 'mass apprehension' begint nu bij mij en mijn collega's te dagen wat dit gaat betekenen, want wij horen bij de gelukkigen die nu in PsyQ opgaan. Een voorproefje is net in de krant gegeven, en het smaakt naar Nieuw Flinks: kort, pittig, effectief, get up off your ass you lazy crazy sum'bitch and GET TO WORK. THE TRUTH IS NOW, THE FUTURE IS EVERYTHING, MAKE IT HAPPEN, TJAKKAAAA!!!
Damn, that feels good. Doe het maar een keer mee, dan zal je merken dat het lekker is: als je niet in drie maanden beter wordt is het JE EIGEN STOMME SCHULD dus ROT OP en ga op een wachtlijst bij de Riaggggg die nu langer is want ze hebben minder personeel vanwege de bezuinigingen omdat de verzekeraars het geld al aan PsyQ hebben gegeven en ze toch al eindeloos met luiwammesen al jaren aan het aantutten zijn met onbewezen ouwehoertherapieën dus KOM BIJ ONS, de Hippe Nieuwe Kerk.
En als we nou eens met z'n allen 'Nee, dank U' zeggen? Het is geen kogel die dan door de kerk raast vrees ik, maar het geluid van een kraan die langzaam maar zeker dichtgedraaid wordt.
Wat te doen? In elk geval een stil applaus voor Jan.

Vakantie, wegwezen!

Dag lieve lezers,
schaamteloos ben ik even van de radar verdwenen, voor ons vroege vakantievogels zit het er alweer op. Lekker bakken aan de Mediterrane kust, genieten van en voor de kleintjes. Wij zijn terug, Nederland zwermt uit.
Lezer: "Zeg Krimpblog, is de zomer dan ook een lekker rustige tijd in de GGZ?
Antw: "Leuk dat je dat vraagt, Lezer. Patiënten gaan natuurlijk op vakantie, dus zul je denken, wordt het rustiger. Maar ja, hulpverleners gaan ook, dus je doet het met minder personeel. En lang niet alle patiënten kunnen op vakantie. Of mensen zien op tegen vakantie. Of de heerlijke ontsnapping aan de ramp die je partner heet valt weg. Maar uiteindelijk is het gewoon zo dat veel heftige psychische problematiek zich gewoon niks van de seizoenen of de vakantie aantrekt.
Gelukkig ligt onze kliniek vlak aan zee, waardoor we het hele jaar door een Center Parcs achtige uitstraling hebben. Cynici merken dan op dat sommige patiënten zich dan voor een korte vakantie laten opnemen. Tja. Sommige verdienen dat ook. Al met al is mijn beleving dat de laatste jaren de zomers iets drukker zijn, omdat de standaard bezetting van het personeel het hele jaar door al door bezuinigingen minimaal is, en je in de zomer tijdelijk door de bodem heen zakt."

Veertig jaar na 1968

Man belt vader.
"Just checking to see if you survived that."
"I'm fine. I'm in an oxygen tent."
Britse humor. Lache.
"You see? Never give up."
"Goodnight dad."
" 'night son."

United Kampioen!

Zie je wel.

Filosofisch halfuurtje

Shit, het ziet er naar uit dat het verlengen wordt. Blogbofkonten, krijgen jullie zomaar nog meer tekst cadeau. Terug naar het blogthema: avonturen in modern psychiatry. Wat je ook hebt: praatjesdagen. Gisteren was het weer zover. Leuke middag over "Plexus", een project om ervoor te zorgen dat we de Juiste Zorg op de Juiste Plek leveren (e.g. "Peper"/"Kont").
De dames van Plexus waren in powerdress, prettig to the point en gefocust. Bedoeling is (onder andere) dat voor opname uit een checklist van gevaarsindicaties de redenen voor opname en daarmee "doelsymptomen" aangevinkt en kort omschreven worden. De verdere methodiek borduurt voort op helderheid van doelen en taakverdeling. Prima project, vind ik. Mede omdat we als behandelaars de methodiek ook wel enigszins naar onze praktijk kunnen vormen, terwijl het je wel tot duidelijkheid dwingt.
Met de filosofenbril (maar die is niet eens nodig) is ondertussen wel duidelijk dat "gevaar" nu het centrale concept is die een opname-aanvraag stuurt. Is dat een goeie? Zouden we zeggen dat dit een term is die opnames in de geneeskunde dekt? "Lijden", aan pijn of anderszins, lijkt me ook wel okee als leidend concept, maar dat is waarschijnlijk te vaag: "gevaar" geeft je toch meer een gevoel dat je ergens een grens kunt trekken: dit is wel (potentieel) gevaarlijk, dit niet. En het concept gevaar kunnen we prima oprekken als dat nodig is (dat gebeurt genoeg bij IBS beoordelingen), dus dat geeft de behandelaar wel weer de vrijheid. Maar toch wringt er iets bij me over gevaar. Volgens mij strookt dat toch niet helemaal met het concept "Zorg". Ik voel vaak genoeg de behoefte om voor anderen te zorgen, ook al lopen ze geen gevaar. Voor mij is genoeg dat ik ze zie lijden. En ik denk dat dat ook wel is waar Zorg voor staat. De filosoof redeneert logisch door, en zegt, stel we werken consequent volgens deze methode. Na verloop van tijd is het goed mogelijk dat 'gevaar' in plaats van 'lijden' werkelijk het sturende criterium voor zorg zou worden. Misschien niet voor mij, maar voor de psychiater die na mij komt. Willen we dat? Maar als ik voor het alternatief 'lijden' kies, rust dan niet meer druk op mij om helder te maken wie dan wel en niet voor opname in aanmerking komt, vanwege voornoemde vaagheid? Ik vraag het mij af, en ik ben ook benieuwd: want ik denk dat ondanks onze gemeende inzet om meer helderheid te verschaffen, de weerbastig rommelige praktijk dit zal doorkruisen, en we misschien wel daarom zullen merken dat die praktijk zich moeilijk voegt in dit stramien, of ogenschijnlijk wel, mits we daarvoor het centrale concept "gevaar" maar op een heel rekkelijke manier gebruiken. Maar een dergelijk rekkelijk concept zou dan toch ook wel weer vervangen kunnen worden door rekkelijk gebruik van 'lijden', zoals denk ik nu gebeurt. Afijn, we zullen zien.
Een ander apart momentje, bij de koffie: één van de projectdames functioneel met ons in gesprek, over eventuele bedenkingen. Ik zeg dat ik het project een goed plan vind, maar dat ik alert zal zijn om het narratieve element van het werk niet te verliezen. De term was haar onbekend, en ook met een beetje toelichting zag ik niet meteen lichtjes opgaan. Zou ze het wel moeten weten? Een verhaal afdraaien over de natuurwetenschappelijke tegenover hermeneutische interpretaties van ons vak zou me wegens vergaande arrogantie waarschijnlijk op een petit-four in mijn linkeroor gestaan hebben, maar daar ging het ook niet om, zij hoeft dat ook niet te weten want zij is er om een project te implementeren. Ik kan haar niet verwijten dat ze geen boodschap zou hebben aan mijn wetenschapsfilosofische structuralistische oprispingen over de conceptuele inperking die de werkwijze in de praktijk zou kunnen opleveren. Wat ik bedoel is verwant aan wat er in twee heel aardige recente boeken naar voren komt: "The Loss of Sadness" van Horwitz en Wakefield en "De Depressie-epidemie" van Trudy Dehue. Het punt daarbij is dat sociopolitieke invloeden onze psychiatrische concepten en hoe we ze hanteren waarschijnlijk veel meer beïnvloeden dan we ons realiseren. Omdat we neigen te denken dat een depressie een soort onveranderlijk ding is, zien we niet hoe dat 'ding' als concept een geheel andere lading en gebruik gekregen heeft dan 20 jaar geleden. En zo geldt dat denk ik voor veel meer concepten in de psychiatrie (zoals 'geestesstoornis'). En we zijn ons denk ik nog minder bewust van hoe ver de invloed in onze cognities reikt van de structuren waarin we werken. En zo kom ik weer bij het onschuldige Plexus uit: een prima project, maar hoe gaat het mijn denken vormen? Hoe leg ik mijn (filosofische) Zorg op de Juiste Plek?

Finaledag

Oftewel: hoe kom ik in Heeresnaam de komende 90 plus pauze van een kwartier plus eventuele verlenging (30 min.) plus eventuele strafschoppen á 20 minuten door? Juist ja, met mijn blogje.
Wat is de kwestie: dat lieve lezer, is een lang verhaal, en dat verhaal componeren en hier deponeren brengt me hopelijk een eind op weg naar mijn doel, waarover later meer.
Het verhaal begint in 1968. Voor hij nog goed en wel kon praten zag een jongetje dat zijn vader héél blij was. Papa maakte een dansje, huppelde de kamer rond, en zwaaide met een rood-witte sjaal. "United!" riep hij en het jongetje begreep dat dat iets was waar je dus heel blij van werd. Papa tilde het jongetje naar buiten en schopte blij tegen een bal. "Stiles passes to Charlton, on to Best, Best beats one man, beats two, rounds the 'keeper... goal!!" Okee, ook die bal had er kennelijk iets mee te maken, en papa sprong op en neer en lachte (dat kon het jongetje toen ook wel trouwens dus hij deed vrolijk mee). Het jaar van de Yellow Submarine en United Europees kampioen, geen slecht jaar. Dat snapte dat jongetje toen niet, maar hij begreep wel dat je van zo'n bal heel blij kon worden.
Ruim tien jaar later. Het jongetje had de les goed begrepen en had een aanzienlijk deel van zijn opgemaakte levensuurtjes besteed aan hard (zelfs heel hard, want hij ontdekte dat hij heel snel was en niet te vangen) achter de bal aanrennen en de bal in de goal schoppen. En hij werd zelf ook heel blij van United en die rood-witte sjaals. Papa had hem zelfs een prachtige clubtenue gekocht, waarvan het embleem al van de was begon te slijten. De jongen speelde op straat, in de achtertuin (waarvan de kale plekken tussen de twee bomen = doelpalen achter in de tuin én ongeveer elf meter daarvóór konde deden), in de zon en in de regen, op de speelplaats op school, op de binnenplaats van de boerderij (regenpijp raken!), met een oranje Tango bal die geleidelijk grijs werd wegens niet luisteren naar papa die zei dat die bal voor op het veld was, niet op de weg.
In het jaar dat Thatcher won (1979), stond United weer in de finale (de FA Cup, de grootste nationale beker van allemaal). De jongen en zijn vader keken weer. Vader en zoon waren samen bedroefd, toen United 1-0, en 2-0 achterkwamen, en de beker met de onvermijdelijkheid van een nare natte herfstdag naar Arsenal leek te gaan. United was nergens. Vijf minuten te gaan, wanhoop. United scoort! Zomaar, uit het niks. De vader, die van zichzelf al een wat rooie kop had op een goede dag, transformeerde in een grote bevende tomaat. "Come on, come on!" De vader was ooit een topspits geweest, een snelle dribbelaar, niet van de bal te krijgen. Kreeg op zijn achttiende een aanbieding om bij Everton in de jeugd te voetballen maar het arme boerengezin kreeg het niet bekostigd. De jongen had de krantenknipsels van zijn vader gelezen en de foto's gezien (regionale krant waar de vader toevalligerwijs af en toe verslagen in schreef over zijn eigen wedstrijden. De koppen laten zich raden). Een soort gespierde Elvis, dat zag hij. In 1979 voetbalde hij nog steeds, voor een hoofdklasser. Niet gek.
Drie minuten voor tijd. Sammy McIlroy (een Ier, de Keltische connecties met United zijn sterk) scoort. 2-2! De vader houdt het niet langer. Tranen van geluk en verbijstering biggelen over zijn wangen. De gedroomde club, United, liet vader en zoon alweer in wonderen geloven. Nooit opgeven, doorgaan. Blijven rennen. De grote rode Elvis-tomaat liep naar achter, naar de WC, om te bekomen. Twee minuten op de klok, dadelijk even pauze en verlenging. De jongen keek, alleen, en zag de beste man van het veld, Liam Brady, zichzelf door het middenveld vlechten. Balletje naar buiten, lange voorzet, tweede paal... Alan Sunderland.

Doelpunt.

De vader komt terug, roodomrande ogen. "What?"
"Arsenal scored."
"What?"

Thatcher aan de macht en United verloor "the five minute final". Slecht jaar.

20 jaar later. De jongen is een man. Ook geen slechte voetballer geweest. Snelle rechtsbuiten, beetje Overmars maar dan niet tweebenig. Mooie momenten gehad (winnende doelpunt tegen Feyenoord), en er was één seizoen, dat hij niet te vangen was, door niemand. Een keertje, zomaar, op zijn 25e, pijn in de knie. Twee weken na de arthroscopie zei de fysiotherapeut: "Fietsen is ook leuk." De jongen die nooit opgaf werd ertoe gedwongen.
That's football: pure joy and pure anguish. Zo was het maar net. Maar als je alleen maar machteloos kunt toekijken, neigt het een beetje naar het laatste. 1999, ruim dertig jaar na de Gele Duikboot. Finale. De Grote, de Europese. De man maakt een radicale keuze. Ik kijk niet. Doorvechten prima, niet opgeven prima, maar machteloos toekijken, het is mooi geweest. Hij ging in de stilte van de finale, een zonnige lenteavond, buiten skaten. Geen kip op straat, hij kon het gras ruiken maar hij hoefde er gelukkig niet naar te kijken. Toen hij in de huiskamer-ramen geen felgroene voetbalvelden zag, draaide hij om en ging naar huis. TV aan.
United kampioen.
Nou, en zo word je dus gek. Althans, volgens mijn vrouw. Die vindt het dus gestoord dat ik sindsdien bij grote wedstrijden van United niet kijk. En echt niet he. Ik niet kijken betekent in deze miniwaan dat United wint. En de gek die denkt dat hij alleen zó niet gek wordt.
Afijn, het is alweer tien uur geweest, de negentig minuten zijn bijna om. Mission almost accomplished, met dank aan deze blog. Tenzij het verlengen wordt, dan moet ik vrees ik hier de WCs maar gaan schoonmaken. Ik heb het er graag voor over.

Dag Tonny

Van zulke kom je er maar een paar tegen in je carriere.

Kan Tonny niet naar Den Haag om aan een paar ficussen (fici?) te schudden?

Dikke zoen!

Spiderman rules

Psychofarmaca behoren tot de meest voorgeschreven medicijnen ter wereld. Waarom vragen die farmaceuten dan een stomme uroloog om pillen aan te prijzen in plaats van een leuke jonge shrink? En ik ben vast goedkoper. Zie ook deel 2. Met dank aan Andre.

Voor Rob

(Idealiter uitgevoerd door koor van stoere, gebronsde mannen)

Klein van stuk maar groot van hart hij geeft je goede raad,
Voor psychisch zieke mensen staat hij elke dag paraat!
En drie keer in de week plant hij een nieuwe heldendaad..
De Ridder van het Vruchtbare Zaad!

Een videorecorder is een lastig apparaat,
maar lastiger zijn pillennazi's met hun dom gepraat!
Hij pakt ze aan met vuur en zwaard en zegt waar het op staat...
De Ridder van het Vruchtbare Zaad!

(etc. etc. ad infinitum)

Voor vragen hierover verwijs ik naar Rob.

Kroniek van een overname 1

De beginsituatie: een polikliniek, een deeltijdbehandeling met vier groepen, en een kliniek. De groepen zijn vooral verschillend qua behandelintensteit: van ondersteunend tot psychotherapeutisch. Het gaat om vervolgbehandeling, en als regel is er sprake van combinaties van toestandsbeelden, persoonlijkheidsproblemen, en maatschappelijke problemen. Achterliggende theoretische modellen: schemagerichte therapie, sekse-specifieke hulpverlening, therapeutisch en methodisch pluralisme. Dat betekent inspelen op meerdere niveaus: toestandsbeeld, persoonlijkheid, levensverhaal. Ik zal onze manager vragen of we aanbod- dan wel vraaggestuurd zijn, ik hou het het liefst op persoonsgericht. Ik zie dat als een kracht, naast de flexibiliteit en de ervaring van het team: hoewel we een zekere standaardisering hebben in de behandelaanpak, kunnen we op basis van individuele problematiek en groepsdynamische processen actief inspelen op wat actueel is. Achilleshiel #1: ik denk dat we het goed doen, maar gemeten hebben we dit niet. Er zijn aardig wat mensen die graag naar ons terug willen, maar zoiets is multi-interpretabel.
Er zijn nog geen zorgprogramma's, ook niet bij de polikliniek waar we naartoe verwijzen. De ambulante zorg alhier kreeg laatst wel een goed punt voor klanttevredenheid, daar zitten vast ook wel klanten van ons bij. Voordeel is wel dat je kunt verwijzen naar de persoon die je vindt passen bij je klant (aspecifieke therapiefactoren, weet je wel).
Eerste verandering is geen gevolg van de overname, maar van de nieuwe betalinggsystematiek plus vorig jaar onderproductie: het ziet er naar uit dat we a) 4 ervaren verpleegkundigen kwijtraken die op de groepen actief waren b) de groepen flink moeten inkorten. Tweede vraag voor de manager: wat zijn eigenlijk de voor- en nadelen van ons nieuwe betalingssysteem? Is het goed dat het zo werkt?

The Center of the Universe

Lente! De natuur ontwaakt, de zon breekt door, 's avonds na het eten kun je nog even lekker buiten spelen, en overal in het land krijgen psychiaters een vrolijke twinkeling in de ogen. Het voorjaarscongres! Drie dikke dagen vol leerzame lessen, oude vrienden zien, farmaceutische freebies en veeeel mensen in pakken. Ruim 2000 psychiaters bij elkaar in de RAI! Wat zou er met Nederland gebeuren als godverhoedehet het dak zou instorten? Zou een dam van gekte openbarsten en als een emotionele watersnoodramp over het land heenspoelen? Een zuiverende kolkende massa Furiën?
Hmmm. Beter dit soort fantasieën opzij te zetten en te genieten van de gretige attenties van de verzamelde commercie, die vanwege het vermaledijde intomingsbeleid van onze nationale organisatie (men heeft toch bedacht dat een al te prominente aanwezigheid van de farmaceutische industrie bij deze bijeenkomst misschien enige belangenverstrengeling tot gevolg heeft) nu beperkt is tot gratis cappucino's, de kans het boek van Rene Kahn te winnen (dat geeft weer een aparte draai aan het concept "winnen"), en wafels. Gelukkig zijn de stands wel weer van een Oostblok-megalomane statuur. Wordt vervolgd.

Grenzen

Dilemma: hoe praat ik over mijn werk zonder de privacy van onze cliënten te schaden? Nou, moeilijk. Doen we dus maar niet: hier dus geen sappige anecdotes of troostrijke/arme verhalen van de vele mensen die voorbijkomen. U kunt daar genoeg van vinden in de boekhandel, dunkt me.
Nog iets: wordt dit een klaagblog? Een machteloze cynische oprisping? Zou kunnen. Het moet natuurlijk allemaal wel een doel hebben. Welnu, ik ben nu niet aan het werk, en zie het maar even als een gedeelde dagboek. Dus focus komt of komt niet, het zal me nu een zorg wezen. Nog wat: stel dat collega's dit lezen (wat wel de bedoeling is), is dat niet sneaky ondermijnend voor de organisatie? Je moet toch met open vizier strijden? Tja. Lijkt me erg optimistisch, om te denken dat de organisatie hier last van zou kunnen hebben. Arbeidstherapie, dat is het vooralsnog.

Vrijheid Blijheid

Het had wel iets huiselijks van de week toen de Verkoper langskwam (Q., een directeur van PsyQ). Ik, een volleerd atheïst, kreeg een indruk hoe het gevoeld zal hebben in het gezin als de pastoor op bezoek kwam. Smetteloos tafellaken, kinderen keurig in de plooi, zoiets. Keurig en aandachtig luisteren naar de Man met de Weg en de Waarheid aan zijn zijde. In het gospel van de markt is de weg de rationalisering van het zorgproduct, en de waarheid is: wij hebben succes, dus hebben wij gelijk. Afijn, het verhaal van Q was keurig, he ticked all the right boxes zeggen we dan: evidence based, specialiseren, ketenzorg, onderzoek, cliënttevredenheid. Een beminnelijke man ook, geduldig met het publiek dat methodisch nog wat achterliep.
Een leerzame dag ook: deskundig word je door je te specialiseren op een klein gebied. En ik maar denken dat het resultaat hiervan is dat je gillend gek wordt. Ook geleerd: het inleveren van de professionele autonomie om bijvoorbeeld een pluralistisch behandelmodel toe te passen, een mens te behandelen in plaats van een stoornis, moet terecht ingeruild worden voor financiële zekerheid (en wordt verkocht als professionele Vooruitgang).
Twee verdere associaties: Wal-Mart is in town (inclusief uniformen aan de balie!), zie ook Nickel and Dimed; en The Power of Nightmares: hoe druk ik onaangenaam beleid door? Creëer het beeld van een algemene concrete dreiging (terreur, armoede, faillissement), lever een oplossing (Irak aanvallen, langer doorwerken, fuseren), en lardeer deze ook nog met wat kenmerken (patriottisme, beroepseer) die de bittere pil van de concessies doet verzachten.
En de derde les: de vrijheid van de vrije markt is: als dit je niet bevalt, kun je weggaan en voor jezelf beginnen, als je mazzel hebt. En centen.

Publication bias

Tussen het op en neer springen op de bank met onze zeer gevaarlijke dochter en VN interventiemacht spelen voor onze zeer lieve zoon en zijn bizarre kleine vriendjes werk ik als psychiater voor een good old APZ in de Duinen aan de Noordhollandse kust. Dat doe ik nu een jaar of zes. Prachtig werk, bosrijke omgeving, leuke collega's en we lachen wat af. So far so good. Life's good, zei Lou Reed al, but not fair at all: de markt rolt over het land heen, en nu ook bij ons. Things change. Onderproductie. Boventalligheid. Krimp. Gedwongen afscheid van, ik lieg niet, steengoede collega's die jaren buitengewone veranderingen in mensen bewerkstelligd hebben. Bij deze erken ik grif dat ik bevooroordeeld ben, sentimenteel, verknocht en gehecht, een groepskneus, pathetic team player. Dat is mijn publication bias. En hee, ik snap dat ik de bijbehorende emoties het beste constructief kan inzetten om er for the greater good of the all het beste van te maken, maar ik ben nu niet aan het werk, en voor Wilma (vanwege de traantjes) en de anderen wil ik bij deze een plek maken waar ik met liefde het volgende refrein aanhef: FUCK!
Ondertussen gloren er nieuwe horizonten: er is een Salesman langs geweest, één van de grote mannen van PsyQ. We gaan fuseren. Gered!
Morgen meer hierover in de "Kroniek van een Overname" (wie weet met gastschrijvers!)

Ja ja, leuk.

Van Dale:
krim·pen (onovergankelijk werkwoord; kromp, is gekrompen; krimping)

1 zich samentrekken door het verlies of het opnemen van vocht onder invloed van temperatuurverandering
2 zich krommen t.g.v. iets onaangenaams
3 (van de maan) afnemen
4 (van de wind) tegen de zon in naar het zuiden draaien

Ned/Eng woordenboek:
krimpen(ww.) als in `minder worden`:
decline, decrease, remove, shrink, dwindle, take away, wain, go thieving, be shortcoming, lessen, reduce, diminish, curtail, scale down, mark down, shrink away, sink, go down, regress, waining, fall, crash, downfall (the ~), diminishing (bijv.nw. / bijw.), lessening (bijv.nw. / bijw.)